مصریان باستان به زیبایی مو حتی بعد از مرگ نیز اهمیت می‌دادند. در مقبره‌های مصر باستان شانه‌ها و سنجاق‌سرهای مختلفی یافت شده است. استفاده از روغن‌های گیاهی برای تقویت و زیبایی مو در مصر باستان بسیار رایج بود. روغن‌ها مو را نرم می‌کردند و باعث بهبود رشد آن می شدند. روغن کندر یکی از پرکاربرد‌ترین روغن‌ها بود. روغن کرچک هم برای جلوگیری از سفیدی و ریزش مو مورد استفاده قرار می‌گرفت.
در مصر باستان فقط زنان اشراف موهای خود را بلند می‌کردند. افراد عادی، ندیمه‌ها و کارگران باید موهای خود را کوتاه نگاه می‌داشتند. از موهای کوتاه‌شده برای ثروتمندان و اشراف کلاه‌گیس می‌ساختند و از تاج درست شده با گل و مروارید برای تزیین موها استفاده می‌کردند. برای رنگ کردن موها از حنا استفاده می‌کردند. برای درمان شوره سر نیز خمیری با استفاده از جوی آسیاب‌شده و نوعی از گندم می‌ساختند و بر روی پوست سر می‌گذاشتند تا شوره سر را از بین ببرد.
جمجمه‌ای در یک قبر در مصر یافت شده که متعلق به زمان آخناتون فرعون مصر در ۱۳۰۰ سال قبل از میلاد است. بر روی این جمجمه موهایی موجود است که نشان می‌دهد اولین اکستنشن مو در جهان در آن دوران انجام شده است. در مصر باستان هم مردان و هم زنان آرایش می‌کردند. این آرایش فقط برای زیبایی نبود و برای انجام بسیاری از آیین‌های مذهبی باید از مواد آرایشی استفاده می‌کردند.
مصریان باستان اهمیت بسیاری برای زیبایی و آرایش مو و صورت قائل بودند. کلئوپاترا نماد زیبایی زنان عصر باستان،کتابی درباره رازهای زیبایی و آراستگی نوشته است. کلئوپاترا علاقه زیادی به مصرف عسل به عنوان ماسکی عالی برای پوست صورتش داشته است. عسل دارای خاصیت ویژه آنتی‌باکتریالی است.
کلئوپاترا برای لطافت پوست با گلاب و عصاره گل‌های سرخ و یا مخلوط شیر و عسل حمام می‌کرد و از ماسک صورت با ترکیبی از مواد مختلف استفاده می‌کرد. شیوه خاص استحمام کلئوپاترا بسیار معروف و پرطرفدار بوده است. این ملکه برای رفع خستگی و استرس از وان شیر همراه با روغن‌های خوشبو و گل‌های معطر استفاده میکرده است. شیر حاوی ویتامین هایی است که خاصیت ضدعفونی‌کننده دارند. این ملکه باهوش هزاران سال پیش به این موضوع آگاه بوده است. گفته شده او شیر را با روغن زیتون ترکیب میکرده و به عنوان یک مرطوب‌کننده عالی استفاده میکرده است. او از گلاب برای کم‌رنگ کردن و برطرف کردن جای جوش‌های صورت نیز استفاده میکرده است. او از نمک دریا نیز به عنوان یک اسکراب طبیعی برای لایه‌برداری پوست صورت و بدن خود استفاده میکرده است .
در مصر باستان آرایش مو و صورت فقط مختص اشراف نبود. کارگران مصری با اینکه از نظر معیشت در سطح پایینی قرار داشتند به جای بخشی از دستمزد، روغن زیتون دریافت می‌کردند تا برای پوست و موی خود از آن استفاده کنند.
روغن زیتون خواص فوق العاده ای برای پوست و مو دارد و امروزه نیز از آن در ساخت بسیاری از شامپوها، روغن های حمام، لوسیون ها، صابون ها و روغن های ماساژ استفاده می شود. می توان با مالیدن روغن زیتون به ریشه مو از آن برای تقویت ریشه موها استفاده نمود.
برای درمان شوره سر نیز می توان ۲ تا ۳ قاشق غذاخوری مخلوط روغن زیتون با آب یک لیموترش تازه را بر روی پوست سر ماساژ داده و بعد از ۲۰ دقیقه با شامپوی مناسب شست. روغن زیتون حاوی مقادیر بالای ویتامین های آ، ای و آنتی اکسیدان است که باعث نرمی و شفافیت موها شوند.
آرایش چشم نیز در مصر باستان اهمیت ویژه‌ای داشت. نفرتیتی ملکه مصر و همسر آخناتون، سرمه مخصوص به خود را داشت.
در وسایلی که از مقبره‌ها یافت شده سایه چشم برای مژه‌ها و ابروها دیده می‌شود. بادام سوخته یکی از موادی بود که برای رنگ کردن ابرو از آن استفاده می‌شد. در ایران قدیم نیز استفاده از خاکستر سوخته ی مغز بادام در سرمه جهت تقویت بینایی، متداول بوده است.
برای آرایش‌های قهوه‌ای هم از خاک رس و اکسید آهن استفاده می‌کردند. مصریان باستان برای ساخت رژلب،مواد معدنی رنگی را با انواع روغن و موم زنبور عسل مخلوط می‌کردند.
باستان‌شناسان با مطالعه لوح‌ها و سایر آثار باستانی متوجه شدند در مصر باستان زنان برای زیبایی و درخشندگی مو و پوست خود از گیاه آلوئه ورا استفاده می کردند. امروزه نیز آلوئه ورا یکی از پر مصرف ترین داروهای گیاهی برای درمان انواع مشکلات مو و پوست است.
زنان مصر باستان در فر زدن و رنگ کردن مو نیز مهارت داشتند. «کلئوپاترا» روغن خرس به موهایش می مالید و در آن روزگار روغن خرس که از خارج مصر وارد می شد در شمار لوازم آرایش گرانبها به شمار می رفت. در یونان و رم باستان موهای بلوند رنگ شده شهرت خوبی نداشت و علامت روسپیان بود. در زمان «سولون» سیاستمدار یونانی برخی از دختران آسیایی را به عنوان کنیز خریداری می کردند و در روسپی خانه هایی نزدیک آتن به کار می گرفتند. این زنان ناچار بودند موهای خود را به رنگ زرد زعفرانی رنگ کنند و از تمامی حقوق اجتماعی محروم بودند. در رم نیز موی زرد از دوران بسیار کهن از مشخصات یک زن روسپی به شمار می رفت . اما سرانجام در برهه ای از تاریخ آن کشور اتفاق عجیبی رخ داد : گروهی از پرستاران رومی، با آن که خوشنام بودند موی خود را به رنگ طلایی درآوردند. این موضوع مردان رومی را سردرگم ساخت. دیگر نمی توانستند در نظر اول به هویت واقعی یک زن مو طلایی پی ببرند. به این صورت برچسب دیرین بدنام از روی زنان بلوند برداشته شد.
